Որ­քան էլ անտ­րա­մա­դիր, զբաղ­ված, ցր­ված լի­նեմ, որ­քան էլ ինքս ինձ հոգ­նած զգամ, միշտ ժա­մա­նակ կգ­տ­նեմ երե­խա­նե­րի հետ զբաղ­վե­լու, նրանց հետ զրու­ցե­լու հա­մար: Միշտ է այդ­պես ե­ղել' նրանց ծննդյան ժա­մա­նակ­վանից: Հենց ե­րե­խա­ներն սկ­սե­ցին ինչ-որ բան հաս­կա­նալ, մեր տանն ան­խախտ կա­նոն հաս­տատ­վեց' բո­լոր ո­րո­շում­ներն ըն­դու­նել միայն ընդ­հա­նուր հա­մա­ձայ­նու­թյամբ: Մենք ա­մեն ինչ ո­րո­շում ենք չոր­սով: Այդ­պես եմ վար­վում ոչ թե սկզ­բուն­քի հա­մար և ոչ թե այն պատ­ճա­ռով, որ այդ­պես ա­վե­լի լավ է կամ ա­վե­լի վատ: Պար­զա­պես, երբ ե­րե­խա­նե­րը մե­ծա­ցան, ես այն եզ­րա­կա­ցու­թյանն ե­կա, որ իմ իս­կա­կան կո­չու­մը հայր լի­նելն է: Օգ­նել կնոջս ' մե­ծաց­նե­լու եր­կու ե­րե­խա­նե­րիս, ա­հա լա­վա­գույ­նը, որ զգա­ցել եմ կյան­քում:

 Իմ լա­վա­գույն ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րը գր­քերս չեն, այլ իմ ե­րե­խա­նե­րը: